Zondag heb ik me een uur het snot voor de ogen gefietst op de ATB, een hartslag van gemiddeld 137 bpm met pieken van 168. Zwaar buiten adem, hangend over het stuur op het tandvlees even tot het uiterste gaan. HEERLIJK! Af en toe doe ik dit bewust om mijn lijf even een flinke opdonder te geven en te genieten van de endorfinepiek die ik dan ervaar. Hier zit een hele theorie achter. Voor mijn chronische rugklachten heb ik een jaar of 3-4 geleden een intensief revalidatietraject afgelegd, ook stond ik onder behandeling van de Rugpoli in Delden. Aan mijn rugklachten op zich is niet veel meer te doen. De tussenwervelschijven zijn beschadigd en geven hernia-achtige pijnklachten. Toch heb ik geleerd om pijn en de beleving van pijn te beïnvloeden. Lees verder….