Ruim 16 jaar geleden zat ik op het hoogtepunt van mijn gewicht en op het dieptepunt van een burn-out. Mijn huisarts stelde voor om te gaan hardlopen. Ik dacht even; “die is knettergek”. Hardlopen? Ik? Met mijn dikke pokkel? Met zero energie, hoe dan? Maar toch ging het ergens kriebelen, in die tijd was de 4 Mijl van Groningen een hard groeiend evenement en ergens zei een stemmetje, diep in de krochten van mijn duistere brein; “dat kan jij ook!”
Ik begon, op oude wandelschoenen en in een regenjas (sportkleding had ik niet eens) in het donker langs het Zuiderdiep in Valthermond. Mijn beginnersschema begon met 1 minuut rennen, 2 minuten wandelen en dat 6x. Na 13 seconden lag ik er finaal af. Dit ging em niet worden. Leuk bedacht van mijn hardlopende huisarts die het had over endorfine en andere geluk stofjes waar ik baat bij zou hebben. Yo right….maar niet voor mij.
Toch bleef de kriebel…. en het stemmetje. Dus ging ik weer in overleg met de hardlopende huisarts. Hij stelde voor om het schema in vieren te hakken. Dus niet 1 minuut hardlopen maar 15 seconden. Dat was 2 seconden meer dan ik tot nu toe had gedaan, dat zou moeten lukken zonder reanimatie. De wandelpauzes bleven hetzelfde. En 15 seconden werden er 30, een minuut, 5 minuten en aan het eind van het schema, wéken later kon ik 20 minuten achter elkaar joggen. Ik was zo trots! En daar begon de endorfine aan het eerste kleine feestje.
Ik ging in 2006 meedoen aan een 4 mijl clinic, ik was inmiddels 25 kilo lichter, zat goed in mijn vel en had weer een baan. In 2006 liep ik mijn eerste 4Mijl van Groningen met het bedrijventeam van mijn toenmalige werkgever. Wie had dat ooit gedacht! Er volgden nog vele loopevenementen. Cascaderun, Coevorder grachtenloop, Klap-tot-klap-loop, 3x de Zevenheuvelenloop Nijmegen en ik heb zelfs de halve Drentse marathon gelopen. Bij die laatste loop moest ik begeleid worden door de bezemwagen, en moest ik aan de kant voor Dolf Jansen die me inhaalde tijdens zijn héle marathon (en ik maar denken dat het applaus voor mij was), maar ik LIEP en ik voelde me geweldig. De endorfine hield een 3-daags festival.
Vanwege mijn rugklachten is het lopen allemaal wat minder geworden. De ene arts raadt het aan en de andere juist weer af. Toch heb ik besloten om de draad weer op te pakken. Lopen is zó fijn en doet zoveel voor lichaam en geest, dat wil ik toch liever niet missen. Doe je mee? Laat je endorfine een feestje vieren, verbrand calorieën, werk aan een strakker lijf, geef jezelf een reden om trots te zijn, maak je hoofd leeg en GENIET.