Ik heb me jaren geschaamd voor mijn pruik

Jarenlang heb ik me geschaamd voor mijn alopecia waardoor ik een pruik moest dragen. Nu weet ik dat schaamte een zinloze emotie is. Ik heb de stap gezet van acceptatie naar actie

KALE PLEK

Op m’n 14^e kreeg ik een kaal plekje bovenop mijn hoofd ter grootte van een gulden… in die tijd droeg je je haar hoog getoupeerd met zeep erin zoals de bandleden van the Cure. We dachten dat het door de zeep kwam, of de puberteit… het zou wel weer overgaan.

Maar de gulden werd een rijksdaalder en uiteindelijk werd het een bankbiljet. Ik schaamde me er vreselijk voor, wilde liever niet zwemmen of vooraan zitten in de bioscoop. Niet echt fijn voor een puber. Ik kreeg steeds meer moeite met het verbergen van die kale plek want het kapsel van the Cure was ik inmiddels wél ontgroeid.

pruik

Op mijn 23^e kreeg ik mijn eerste haarwerk, dat moest voor mijn gevoel zoveel mogelijk aansluiten op het haar dat nog overbleef wat altijd een heel geknutsel opleverde. Jaren later was ik eindelijk zover dat ik een volledig haarwerk durfde. Maar nog altijd bleef die drempel om het te delen. Zo’n haarwerk zit natuurlijk altijd prima in model, als ik een compliment kreeg wuifde ik dat heel snel weg. Ook heb ik zo’n 10 jaar hetzelfde model gedragen. Ik ging altijd weer met hetzelfde voorbeeld naar de haarwerker.

WAT HEB IK MEZELF TEKORT GEDAAN

Achteraf denk ik; wat heb ik mezelf tekort gedaan! Waarom heb ik dit zolang moeten verbergen? Het is een ziekte waar ik me niet voor hoef te schamen. Wat is er mis met het dragen van een pruik? Ik draag immers ook een bril! En hoeveel mensen laten niet iets aan hun gebit doen. Niet te spreken over alle andere kunstgrepen die men tegenwoordig uithaalt om er “beter” uit te zien! Daarom wordt het tijd om dit eens te delen. Sinds 2 jaar durf ik te experimenteren met verschillende modellen. Momenteel draag ik een vrolijke krullenbol, met het sporten kan je me tegenkomen met een kort koppie en ’s avonds in huis draagt deze muts een leuke muts.

SCHAAMTE IS EEN ONNODIGE EMOTIE

Wat is het toch dat we alles wat afwijkt van de norm willen verstoppen? Waarom schamen voor iets waar je niets aan kunt doen? Of misschien wel iets aan kunt doen maar daar nog niet aan toe bent? Het heeft allemaal te maken met ingeprente belemmerende overtuigingen; ons onderbewustzijn heeft ons zo geprogrammeerd dat we aan de “norm” moeten voldoen. Dat het merendeel van de bevolking niet voldoet aan die norm vergeten we gemakshalve. Schaamte is zo’n onnodige emotie; of het nu over overgewicht, armoede of een pruik gaat. Schaamte is nooit helpend.

VAN ACCEPTATIE NAAR ACTIE

Zet je schaamte om in acceptatie, en ga van acceptatie naar de actie. Vraag jezelf af waar je je precies voor schaamt, welk oordeel schuilt daarin? Zou je iemand anders daar ook op veroordelen? Aan welke norm wil je voldoen? En hoe reëel is dat? Hoe zie je jezelf en hoe wil je jezelf zien? Wat is daarvoor nodig? Welke eerste stap kan je zetten? Ik heb mijn eerste stap gezet door mijn verhaal te delen. Wat is jouw eerste stap?