“Als ik maar 25 kilo lichter ben, dan zijn al mijn problemen opgelost. Als ik weer slank ben, dan krijg ik vast een leuke baan. Als ik weer in maat 38 pas, word ik weer gelukkig.”
Een greep uit mijn gedachten anno 2000
Dit soort gedachten kwamen bij mij regelmatig voor. Afgelopen week was de 22e verjaar- en sterfdag van het stil geboren dochtertje van mijn broer en schoonzus. Een gebeurtenis die enorm veel impact op mij had. Het rouwen viel samen met de rouw om onze eigen kinderloosheid die in die periode definitief bevestigd werd. Een rouw die ik eerst had weggestopt in een carrière en eten. Het rouwen om Suzanne luidde een periode in van depressie, burn-out en heel veel overgewicht.
En gek genoeg was ik vooral met dat laatste bezig. Met het symptoom en te weinig met de oorzaak. Gelukkig had ik in die tijd een hele goede huisarts en een fijn netwerk om me heen. De huisarts stuurde me naar een psycholoog en een diëtiste en gaf me een schop onder de kont. Focus op je echte problemen; zoals mijn perfectionisme en faalangst. Waarom de eeuwige onzekerheid; “wat vindt een ander ervan?”. Hij moedigde me aan om te gaan hardlopen. Een jaar later liep ik de 4 mijl van Groningen. Ook vond ik een nieuwe baan als telefoniste, met mijn hbo-diploma, mooi CV en een rugzak vol ambitie was dat in die periode precies wat ik nodig had. Eerst weer een basis en van daaruit verder bouwen.
Ik krabbelde weer op en het gewicht ging naar beneden, daar lag ineens veel minder de focus op. Ik werkte aan mezelf, stond weer met twee benen in de klei. Kon weer genieten van het leven, genieten van kleine dingen. Leerde accepteren wat ik niet kon veranderen en werkte hard aan wat ik wél kon veranderen. Ik leerde mezelf weer waarderen. Ik werd geen beter of ander mens toen ik weer maat 38 had. Maar ik voelde me wel veel fitter en gelukkiger door de nieuwe mindset, het gezondere eten en het extra sporten. En vooral de wetenschap dat ik ben wie ik ben en dat ik daarom geliefd en gewaardeerd werd, in welke kledingmaat dan ook.
Hier sta ik regelmatig even bij stil. En 5 april is zeker zo’n dag waarop er verdriet is maar ook de wetenschap dat we allemaal de draad weer opgepakt hebben. Dat we weten wat écht belangrijk is…Liefde! Voor de mensen om ons heen maar ook voor onszelf. Ik mag kwetsbaar zijn, maar ik ben ook krachtig.
Waar ligt jouw focus?