Ik krijg én geef vaak het advies “loslaten”. Heeft iemand kritiek?… loslaten. Maak je je té druk om je gewicht?… Probeer het eens wat los te laten. Verdriet? Ach… dat moet je gewoon loslaten. MAAR HOE DAN?! denk ik dan vaak. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met mijn arbeidsongeschiktheid. Ik ben overgevoelig voor kritiek als iemand bijvoorbeeld zegt: Oh, je kan met je rugklachten wel suppen of je huis verven? Ik worstel al 2 jaar met “loslaten” of met de andere dooddoener “een plekje geven”. Zou handig zijn als ik daar dan ook een gereedschapskist bij zou krijgen.
Onlangs sprak ik, toevallig op dezelfde dag, twee hele fijne vrouwen die allebei coach zijn. En tijdens, maar ook na die gesprekken gingen er ineens allerlei kwartjes vallen. Ik moet deze negatieve gevoelens helemaal nog niet loslaten maar er vooral hard mee aan de slag! Waarom voel ik me zo? Waarom kan de ene persoon me kwetsen en de ander niet? Waar komt dat gevoel binnen? Welk onderliggende gedachte zit daarachter? Wat kan ik daarmee? Wat wil ik ermee? Waarom lukt dat niet? Wat heb ik dan wel nodig? Ik kreeg ineens allerlei gereedschap aangereikt!
Deze gereedschapskist zou je kunnen toepassen op heel veel negatieve gebeurtenissen en emoties. En natuurlijk werk je heftige emoties als rouw niet zomaar weg. Maar je kan in veel situaties, als de ergste rollercoaster voorbij is, voor jezelf proberen om er het beste van te maken. De gebeurtenis op zich is toch al onomkeerbaar dus je zal er hoe dan ook je weg in moeten vinden. Nog niet loslaten, nog niet wegstoppen, niet bagatelliseren maar ook zéker niet zwelgen.
eigenwaarde
Terug naar mijn eigen gereedschapskist. Al pratend over wat mijn werk voor me betekende kwamen er antwoorden; de lat lag altijd lekker hoog en ik kon hem zo heerlijk aantikken. Die bevestiging had ik keer op keer nodig om mezelf te bewijzen. Wat zegt dat over mij? Dat ik mezelf niet genoeg waardeer. Dat ik ergens een waarde heb meegekregen dat je je het snot voor de ogen moet werken om goed genoeg te zijn. En toen kwam het inzicht; want de laatste twee jaar werk ik misschien wel harder dan ik ooit gedaan heb! Door keihard aan mijn gezondheid te werken, ben ik nog zo fit als ik nu ben, ik haal het allerbeste uit mezelf zonder op te geven, ik heb een mooie praktijk, ik maak leuke creatieve cadeautjes, ik word gewaardeerd als partner, als pleegmoeder, als vriendin, als collega, als coach. Hoog tijd om mezelf dus wat meer credits te geven voor wie ik écht ben!
kritiek
En het omgaan met kritiek? Aller- allereerst mag ik me eens wat vaker bedenken dat kritiek vaker iets zegt over de gever dan over mij. Hoe fijn vinden sommige mensen het om hun negativiteit over jou uit te storten zodat hun eigen onvolkomenheden minder zichtbaar zijn? En als het je dan toch raakt? Ga eens graven waarom. Wat raakt je dan precies? En waarom? Gaat het over jouw waarden? Of wordt jouw eigenwaarde geraakt? Iemand zegt dat je dik bent; allereerst is dat meestal een uiting van iemand die zelf ook problemen met het zelfbeeld heeft. Maar ga eens na waarom het je zo raakt. Ben je onzeker over je lichaam? Vind je dat je moet beantwoorden aan het schoonheidsideaal? Wat is dan het schoonheidsideaal voor jou? Hoe mooi vind jij jezelf van binnen? Je bent zoveel meer dan je kledingmaat en het getalletje op de weegschaal. Stop dat in je gereedschapskist voor de volgende keer!
herinnert aan mijn schatkist
Schatkist
Het mooiste inzicht dat ik kreeg tijdens die gesprekken is dat die kracht om die negatieve gevoelens om te buigen gewoon ín mij zit. Die gereedschapskist heb ik altijd bij me. In plaats van loslaten wordt het omarmen, ermee aan de slag. Zo wordt de gereedschapskist uiteindelijk een schatkist!