Pijn is fijn!

12 oktober 2020

Ik twijfelde nogal over deze titel. Had iets met “grensverleggend” in gedachten… Want dat was deze editie van de 4 Mijl voor mij zeker. Zoals al in mijn vorige blog over hardlopen, is de 4 Mijl voor mij speciaal. Het was de allereerste officiële loop waar ik in 2004 aan meedeed. Aangemoedigd en voortgesleept door mijn toenmalige collega’s van Swedish Match Lighters. Later liep ik de 4 mijl met het bedrijventeam van Fresenius en de laatste keer met de collega’s van PHOTONIS. Daarna heb ik een paar jaar niet hardgelopen. Want hardlopen doet pijn. Maar NIET hardlopen ook.

Pijn is een meestal aanwezige, bepalende en vaak belemmerende factor in mijn leven. Vanwege pijn moet ik leren doseren en vooral mijn grenzen leren respecteren. Pijn brengt mij ook rust en bezinning, en dwingt mij tot creatief oplossingen zoeken. En vooral te genieten van de dingen die wél lukken. Door zo bewust te doseren, sta ik meer stil bij mijn mogelijkheden en geniet ik er zo optimaal mogelijk van. Dit betekent wel dat ik soms keuzes maak en prioriteiten stel die niet iedereen snapt. Ook daar heb ik mee om leren gaan, het zijn míjn keuzes en het is míjn pijn.

Soms neem ik bewust het risico en knal af en toe dwars door en over mijn grenzen heen. Gewoon, omdat ik ook wel eens als een idioot wil dansen, of een dag uit wil, een cursus wil doen of omdat ik graag wil hardlopen. En dan niet zomaar een klein rondje, nee ik wilde persé de 4 Mijl lopen. In mijn EIGEN “bedrijfskleding” die ik zelf bedrukt heb. Gewoon, omdat ik liever mezelf tegenkom dan de man met de hamer. Omdat ik weet dat ik het kan, omdat deze pijn fijn was, omdat ik mijn grens weer een stukje verlegd heb.

Omdat ik nu fucking trots op mezelf ben!

P.S: Voor degenen die zich zorgen maken; ik heb dit gedaan in overleg met mijn fysiotherapeut. En de pijn valt mee!!

Ren voor je leven! Hardlopen als anti-depressiva

iedereen kan hardlopen
Mijn laatste 4 Mijl van Groningen

Hardlopen? Met mien dikke pokkel?!

Op het hoogtepunt van mijn gewicht en het dieptepunt van mijn depressie stelde mijn huisarts voor om te gaan hardlopen.
Ik ben hem eeuwig dankbaar!

Hardlopen als anti-depressiva

In 2004 zat ik op het hoogtepunt van mijn gewicht en op het dieptepunt van een burn-out. Mijn huisarts stelde voor om te gaan hardlopen. Ik dacht even; “die is knettergek”. Hardlopen? Ik? Met mijn dikke pokkel? Met zero energie, hoe dan? Maar toch ging het ergens kriebelen, in die tijd was de 4 Mijl van Groningen een hard groeiend evenement en ergens zei een stemmetje, diep in de krochten van mijn duistere brein; “dat kan jij ook!”

Ik begon, op oude wandelschoenen en in een regenjas (sportkleding had ik niet eens) in het donker langs het Zuiderdiep in Valthermond. Mijn beginnersschema begon met 1 minuut rennen, 2 minuten wandelen en dat 6x. Na 13 seconden lag ik er finaal af. Dit ging em niet worden. Leuk bedacht van mijn hardlopende huisarts die het had over endorfine en andere geluk stofjes waar ik baat bij zou hebben. Yo right….maar niet voor mij.

15 seconden volhouden zonder reanimatie

Toch bleef de kriebel…. en het stemmetje. Dus ging ik weer in overleg met de hardlopende huisarts. Hij stelde voor om het schema in vieren te hakken. Dus niet 1 minuut hardlopen maar 15 seconden. Dat was 2 seconden meer dan ik tot nu toe had gedaan, dat zou moeten lukken zonder reanimatie. De wandelpauzes bleven hetzelfde. En 15 seconden werden er 30, een minuut, 5 minuten en aan het eind van het schema, wéken later kon ik 20 minuten achter elkaar joggen. Ik was zo trots! En daar begon de endorfine aan het eerste kleine feestje.

Ik ging in 2006 meedoen aan een 4 mijl clinic, ik was inmiddels 25 kilo lichter, zat goed in mijn vel en had weer een baan. In 2006 liep ik mijn eerste 4Mijl van Groningen met het bedrijventeam van mijn toenmalige werkgever. Wie had dat ooit gedacht! Er volgden nog vele loopevenementen. Cascaderun, Coevorder grachtenloop, Klap-tot-klap-loop, 3x de Zevenheuvelenloop Nijmegen en ik heb zelfs de halve Drentse marathon gelopen. Bij die laatste loop moest ik begeleid worden door de bezemwagen, en moest ik aan de kant voor Dolf Jansen die me inhaalde tijdens zijn héle marathon (en ik maar denken dat het applaus voor mij was), maar ik LIEP en ik voelde me geweldig. De endorfine hield een 3-daags festival.

Goed voor je vetverbranding en gelukshormonen

Vanwege mijn rugklachten is het lopen allemaal wat minder geworden. De ene arts raadt het aan en de andere juist weer af. Ik heb het hardlopen ingeruild voor wandelen. Maar als je geen medische bezwaren hebt, dan kan ik het iedereen aanraden. Lopen is zó fijn en doet zoveel voor lichaam en geest, dat wil ik toch liever niet missen. Doe je mee? Laat je endorfine een feestje vieren, verbrand calorieën, werk aan een strakker lijf, geef jezelf een reden om trots te zijn, maak je hoofd leeg en GENIET.

Hardloopschema voor beginners

Het schema dat ik samen met mijn huisarts heb gemaakt vind je hier. Ook vind je hier tips en trucs voor de beginnende hardloper

Ad Libitum (vreet maar raak)

Dit is Harry, onze tweejarige teckel. Harry vindt dat vrouwtje gewoon alle cookies moet accepteren die aangeboden worden want cookies zijn LEKKER. Harry eet ook alles wat hem aangeboden wordt en blijft perfect op gewicht. Harry heeft het grote voordeel dat vrouwtje hem elke maand op de weegschaal zet en zijn hoeveelheid voeding daar op aanpast. Hij krijgt 2x per dag uitgebalanceerde brokjes waar precies in zit wat hij nodig heeft, niks meer en niks minder. Af en toe een plakje vlees of een koekje. That’s it. Was het leven voor ons allemaal maar zo simpel als we op ons gewicht moeten letten.

Onze oude teckel Bente (15 1/2 jaar inmiddels) is gewend om Ad Libitum gevoerd te worden. Dat is een moeilijk woord voor “vreet maar raak”. Oftewel; er staat constant voer ter beschikking en haar instinct bepaalt hoeveel ze moet eten. Bente hoef ik eigenlijk nooit te wegen, ze heeft zelfs op haar oude dag een strakke killerbody!

Helaas hebben wij mensen geen baasje dat keurig afgepast voer aanbiedt. En dan ook nog voer dat uitgebalanceerd is zodat we alleen goede voedingsstoffen binnenkrijgen en geen rotzooi. En op ons instinct kunnen we al helemaal niet meer vertrouwen! Het menselijk instinct is zo fucked up dat we eigenlijk alleen maar willen eten, ons lijf en brein zijn helaas altijd nog steeds ingesteld op schaarste en dreigende hongersnood.

Gelukkig hebben wij mensen naast dat instinct ook nog een portie gezond verstand en kunnen wij zelf keuzes maken. Keuzes die bijdragen aan een juiste balans in de verschillende voedingsstoffen, keuzes die bijdragen aan balans in inname en verbranding. En af en toe mag die keuze best eens op een cookie vallen, maar niet ad libitum!!

Slimme weegschaal?!

Wij zijn van de appjes en de gadgets, dus ik heb dan ook een “slimme” weegschaal. Als ik erop ga staan, dan herkent de weegschaal mij en registreert hij mijn gewicht in de app. Ook communiceert hij met mijn activity tracker en rekent zelfs uit hoeveel calorieën ik die dag kan innemen en moet verbranden en welk effect dat op mijn gewicht heeft. Na 2,5 week vakantie stond ik vanmorgen weer op mijn weegschaal, eerst vroeg hij of ik Bert was. Van schrik sprong ik er af, bij de volgende poging kwam er alleen een vraagteken in beeld.

Uiteindelijk blijkt de vakantieschade 1 kilo te zijn. Gelukkig geen reden tot paniek. Volgende week gewoon meteen weer het ritme oppakken, even weer om de porties denken, weer wat extra fruit en rauwkost nemen. Niet meer elke middag afbakbroodjes, even niet 2x per week uit eten. Daarnaast niet alleen in het zwembad om te ouwehoeren maar ook even weer flink baantjes trekken. Af en toe een flinke wandeling en het is er zo weer af. Daar heb je geen slimme weegschaal of activity-tracker voor nodig, maar gewoon je gezonde verstand!

Want zo slim is deze weegschaal blijkbaar niet! Mij na 1 vakantiekilootje niet meer willen kennen, kom op zeg…..

Levenslang of Lang zal je leven?

13 juli 2020:

Levenslang of Lang zal je Leven?

Ik hoor van veel mensen die op hun gewicht letten dat ze “levenslang” hebben, er altijd mee bezig moeten zijn, of nooit meer kunnen genieten. Maar laten we het eens van de positieve kant bekijken en levenslang zien als lang-zal-je leven?

Overgewicht en obesitas zijn de 5e doodsoorzaak wereldwijd, ik vind dat schokkende cijfers. Ook blijkt het merendeel van de mensen die opgenomen worden met corona-gerelateerde klachten overgewicht te hebben. Maar moeten we daarom meteen een crash-dieet gaan volgen? NEE, alsjeblieft niet. Dit komt je gezondheid zéker niet ten goede en uiteindelijk zal je waarschijnlijk zwaarder worden door het beroemde jojo-effect. Je kan zo’n streng dieet niet volhouden, geeft op en voelt je gefrustreerd. Worst case ga je die frustratie nog weg proberen te eten ook.

Zoals ik al eerder heb benadrukt draait alles om balans. Zorgen dat je energie-intake iets lager is dan je verbranding, maar ook balans tussen in- en ontspanning. Balans tussen de ene dag een feestje en lekker meedoen, en de volgende dag weer iets strenger. Het gaat niet altijd om tegenstellingen, gezond en genieten gaan prima samen! Lekker bewegen is toch geen straf? En gezond eten kan toch ook gewoon LEKKER zijn?

Een BGN-gewichtsconsultente helpt jou om die balans te vinden. Ik ga met jou kijken waar de balans doorslaat. We maken stap-voor-stap aanpassingen in je levensstijl zodat jij het gevoel van levenslang gaat omdenken naar Lang-Zal-Ik-Leven!

Emotie eten

“maar het is zo lekker”, “ik heb het verdiend”, “ik MOET nu chocola”, “ik voel me rot dus ik mag chips”, “doe gezellig mee, neem een wijntje”….. Herken je ze? Mooi! Dan herken je de emotie-eter.

Als ik nu zeg dat ALLES wat je eet of drinkt wat niet tot doel heeft om aan de noodzakelijke energiebehoefte van je lichaam te voldoen emotie-eten is, dan zal je misschien schrikken. Iedereen is op zijn tijd een emotie-eter.

Die wijntjes die op vakantie lekkerder smaken dan thuis, de gezellige vrijdagmiddagborrel, het snoepje dat je je kind geeft als beloning of troost. Ik kan honderden voorbeelden noemen. En op zich is dit niet fout, maar als je worstelt met je gewicht of je probeert heftige negatieve emoties weg te eten dan is het tijd om aan de bel te trekken. De kunst is om emotie-eten te herkennen, erkennen en op zoek te gaan naar de oorzaken. Welk gevoel zit hier achter?

Het hoeven niet altijd negatieve gevoelens te zijn. Emotie-eten/drinken ontstaat ook als je gewend bent om alles te vieren met eten en drinken of als je jezelf graag beloont met iets lekkers. De term “gezelligheids-eters/drinkers” zegt ook genoeg denk ik.

Maar ik hoop niet dat jullie me minder gezellig vinden als ik eens NEE zeg, mezelf liever beloon met een warm bad, een wandeling, even tijd voor mezelf om te Netflixen of te lezen. En ik ben ook best gezellig met een frisje en een bakje rauwkost!