12 oktober 2020
Ik twijfelde nogal over deze titel. Had iets met “grensverleggend” in gedachten… Want dat was deze editie van de 4 Mijl voor mij zeker. Zoals al in mijn vorige blog over hardlopen, is de 4 Mijl voor mij speciaal. Het was de allereerste officiële loop waar ik in 2004 aan meedeed. Aangemoedigd en voortgesleept door mijn toenmalige collega’s van Swedish Match Lighters. Later liep ik de 4 mijl met het bedrijventeam van Fresenius en de laatste keer met de collega’s van PHOTONIS. Daarna heb ik een paar jaar niet hardgelopen. Want hardlopen doet pijn. Maar NIET hardlopen ook.
Pijn is een meestal aanwezige, bepalende en vaak belemmerende factor in mijn leven. Vanwege pijn moet ik leren doseren en vooral mijn grenzen leren respecteren. Pijn brengt mij ook rust en bezinning, en dwingt mij tot creatief oplossingen zoeken. En vooral te genieten van de dingen die wél lukken. Door zo bewust te doseren, sta ik meer stil bij mijn mogelijkheden en geniet ik er zo optimaal mogelijk van. Dit betekent wel dat ik soms keuzes maak en prioriteiten stel die niet iedereen snapt. Ook daar heb ik mee om leren gaan, het zijn míjn keuzes en het is míjn pijn.
Soms neem ik bewust het risico en knal af en toe dwars door en over mijn grenzen heen. Gewoon, omdat ik ook wel eens als een idioot wil dansen, of een dag uit wil, een cursus wil doen of omdat ik graag wil hardlopen. En dan niet zomaar een klein rondje, nee ik wilde persé de 4 Mijl lopen. In mijn EIGEN “bedrijfskleding” die ik zelf bedrukt heb. Gewoon, omdat ik liever mezelf tegenkom dan de man met de hamer. Omdat ik weet dat ik het kan, omdat deze pijn fijn was, omdat ik mijn grens weer een stukje verlegd heb.
Omdat ik nu fucking trots op mezelf ben!
P.S: Voor degenen die zich zorgen maken; ik heb dit gedaan in overleg met mijn fysiotherapeut. En de pijn valt mee!!