Dit is vandaag mijn werkplek, ja daar precies op dat luchtbed. Daar ga ik wat op dobberen, naar de blauwe hemel staren, beetje afwisselen tussen zon en schaduw. Af en toe een handje of voetje in het water voor wat afkoeling. Op het trappetje zet ik wat lekkers en wat te drinken klaar. Ondertussen ga ik een beetje brainstormen, een beetje relaxen en vooral accepteren dat de situatie is zoals die is…..
Een half jaar geleden had ik dit niet durven posten. Ik was nét arbeidsongeschikt verklaard (met een chronische rugaandoening en artrose) en worstelde enorm met schuldgevoelens en frustratie. Vooral toen iedereen na de Kerstvakantie weer aan het werk ging had ik het moeilijk. Ik wilde óók aan het werk! Ik zat maar thuis “niets” te doen. Maar wat ik geleerd heb, door hulp te zoeken en dankzij heel veel fijne mensen om me heen, is dat ik de situatie maar beter kan accepteren zoals die is. Of nog beter, door er maar het beste van te maken!
Want het is niet “niets” doen. Ik leef mijn leven gewoon een versnellinkje lager, alles kost wat meer tijd en moeite. En er zijn dagen dat het gewoon even niet gaat. Maar ik probeer vooral te kijken naar wat ik nog wél kan, hopelijk kan ik jullie straks helpen om een gezond gewicht te bereiken en te behouden. Wat ik ook geleerd heb is dat ik ook nog steeds prima functioneer als partner / vriendin / (schoon)zus / (pleeg)moeder / hondenmoeder. En daar geniet ik van. Dát is voor mij acceptatie.
Gisteren moest ik even een versnelling hoger omdat je soms wel eens dingen MOET, daarom vandaag werken vanaf mijn flexibele werkplek. In de laagste versnelling; of misschien wel gewoon stationair.