Op zondagmorgen gaan we meestal een uurtje ATB-en. Vanmorgen was het grijs en donker en er dreigden buien, maar na wat twijfel zijn we toch op weg gegaan. We hadden nog niet echt een route bedacht, we zouden wel zien. Dus we fietsten maar wat, op een gegeven moment sloegen we linksaf en ineens hadden we een strálende zon. Ik zei tegen Bert; is het niet vaker zo dat je een afslag neemt en je dan verrast wordt door wat op je pad komt? Ik ben net 50 geworden en mijn praktijk bestaat 6 juli 1 jaar. Het zijn van die momenten dat je wat terugkijkt en mijmert over je levenspad.
Toen ik 10 was lag de routekaart nog blanco voor me, maar ik wist al wel zeker dat ik moeder en juf wilde worden. Toen ik 20 werd had ik die ambities nog steeds, mijn pad was smal en recht, alles had ik uitgestippeld en strak gemarkeerd met te bereiken bestemmingen. Mijn rebelse punk-puber uiterlijk had inmiddels plaatsgemaakt voor een permanentje en berensjaaltjes.
Toen ik 30 werd was ik volledig de weg kwijt en de brandstoftank was leeg. De afslag “kinderen” was een doodlopende weg gebleken. En hoewel ik de route om docent te worden succesvol had afgelegd was de bestemming niet wat ik ervan verwacht had. Met heel veel hulp van goede wegwijzers en diverse verzorgingsposten vervolgde ik mijn weg en had al een beetje geleerd dat je soms een andere route moet nemen of zelfs een andere bestemming moet kiezen. Inmiddels was ik 25 kilo te zwaar en hulde me het liefst in grote zwarte bungalowtenten. Dat hielp niet echt met wind tegen!
Op mijn 40e bevond ik me op de snelweg, ik denderde met 180 km per uur door door door, geen idee waarheen en met weinig oog voor waarschuwingsborden. Wel was ik erg gevoelig voor medeweggebruikers of publiek aan de zijlijn; ondanks de hoge snelheid wilde ik anderen toch voorrang geven of nam ik afslagen die ik eigenlijk niet wilde. Ik had het gevoel dat ik altijd onderweg moest zijn. Wel met als tussenstop een winkel met merkkleding om er volgens de laatste mode bij te lopen. De overtollige 25 kilo was ik gelukkig kwijt. Die laatste twee dingen gaven me een vals zelfvertrouwen want blijkbaar was de mening van het publiek langs de route belangrijker dan mijn eigen mening. Toch bereikte ik veel doelen, maar daarna moest ik weer DOORRRRR.
En nu ben ik 50, mijn route ziet er een beetje uit als op de foto. Slingerend, niet wetend wat er na de volgende bocht is. Af en toe stap ik gewoon eens even af om van de route zelf te genieten, of om een bloemenweide te bewonderen. Ik heb geleerd om eerst tegen de wind in te gaan, dan heb je later lekker wind mee als je moe bent. Wat ik ook heb geleerd is schakelen! Door mijn slechte rug en vaak lage energie moet ik soms een tandje lager. Maar met kleine stapjes en op klein verzet kom je er ook. De dure merkkleding heb ik voor een deel verkocht op Marktplaats en de foto hierboven is gewoon lekker zonder make-up en zonder filter in een niet erg charmant fietspakje. Who cares! Ik geniet van de mensen die me vergezellen op de route, tegenliggers krijgen de ruimte maar ik duik er niet meer voor de berm in. Mijn bestemming is het hier en nu.