Ad Libitum (vreet maar raak)

Dit is Harry, onze tweejarige teckel. Harry vindt dat vrouwtje gewoon alle cookies moet accepteren die aangeboden worden want cookies zijn LEKKER. Harry eet ook alles wat hem aangeboden wordt en blijft perfect op gewicht. Harry heeft het grote voordeel dat vrouwtje hem elke maand op de weegschaal zet en zijn hoeveelheid voeding daar op aanpast. Hij krijgt 2x per dag uitgebalanceerde brokjes waar precies in zit wat hij nodig heeft, niks meer en niks minder. Af en toe een plakje vlees of een koekje. That’s it. Was het leven voor ons allemaal maar zo simpel als we op ons gewicht moeten letten.

Onze oude teckel Bente (15 1/2 jaar inmiddels) is gewend om Ad Libitum gevoerd te worden. Dat is een moeilijk woord voor “vreet maar raak”. Oftewel; er staat constant voer ter beschikking en haar instinct bepaalt hoeveel ze moet eten. Bente hoef ik eigenlijk nooit te wegen, ze heeft zelfs op haar oude dag een strakke killerbody!

Helaas hebben wij mensen geen baasje dat keurig afgepast voer aanbiedt. En dan ook nog voer dat uitgebalanceerd is zodat we alleen goede voedingsstoffen binnenkrijgen en geen rotzooi. En op ons instinct kunnen we al helemaal niet meer vertrouwen! Het menselijk instinct is zo fucked up dat we eigenlijk alleen maar willen eten, ons lijf en brein zijn helaas altijd nog steeds ingesteld op schaarste en dreigende hongersnood.

Gelukkig hebben wij mensen naast dat instinct ook nog een portie gezond verstand en kunnen wij zelf keuzes maken. Keuzes die bijdragen aan een juiste balans in de verschillende voedingsstoffen, keuzes die bijdragen aan balans in inname en verbranding. En af en toe mag die keuze best eens op een cookie vallen, maar niet ad libitum!!