Over emotie-eten, zelfbeeld en de honger onder de honger
In dit artikel neem ik je mee in mijn persoonlijke worsteling met eten, gewicht en het eeuwige streven naar “goed genoeg zijn” – en hoe de Beyond Breathwork Academy én het boek Vrouwen, eten en God van Geneen Roth daar ineens loepzuiver doorheen prikten.
Geen zorgen: dat ‘God’-stukje gaat niet over religie, maar over de diepere honger waar veel vrouwen (misschien jij ook) mee rondlopen. Niet naar chocola, niet naar borrelnootjes maar naar rust, erkenning en écht thuiskomen bij jezelf. Klinkt herkenbaar? Lees dan vooral verder.
“ik ben geen emotie-eter”
Dat was wat ik altijd riep: emotie-eters? Dat zijn toch van die mensen die zich volproppen met chocola als ze verdriet hebben? Nou nee, ik niet! Ik eet alleen als ik me BLEGH voel, als ik me verveel, omdat taart nu eenmaal op een verjaardag hoort, omdat ik geen nee kan zeggen tegen de koek van tante, of gewoon omdat het eten toevallig voor m’n neus staat. Ik eet omdat IK dat wil, omdat IK de regie heb. Achteraf bleek dat natuurlijk verre van waar, want als er iets was waar ik GEEN controle over had, dan was het mijn emotie-eten. Want serieus: emotie-eten is alles wat je in je mond stopt buiten echte, fysieke honger. Alles wat niet dient als brandstof, is emotie-eten. En jij? Welke categorie ben jij eigenlijk? Ben jij meer een “Ik-heb-het-verdiend-ik-neem-een-wijntje-wtf-de-hele-fles”-type? Of valt jouw voorkeur bij “Chocola-is-liefde-toch”? Misschien hoor jij bij “Bij-feest-hoort-taart-hoe-meer-taart-hoe-gezelliger”. Ik? Ik ben de “Ik-bepaal-met-borrelnootjes-en-ik-doe-wat-ik-wil-rebel”.
Mijn borrelnootjes-rebellie en de illusie van geluk
Er waren tijden dat een zak borrelnootjes op een willekeurige namiddag voelde als het toppunt van vrijheid. Niet omdat ik honger had. Nee, het was dat gevoel van “lekker puh, ik bepaal het zelf”. Mijn eigen rebellie tegen de dieetcultuur. Het verstoppen van de zak onderin de container – zodat Bert het niet zou zien – voelde als een kleine overwinning. Toch vond ik mezelf geen emotie-eter. Ik was gelukkig, toch? En bovendien: ik snoepte uit vrije wil. Dacht ik.
Wat ik écht zocht in chocola en chips
Pas later begreep ik dat mijn honger zelden over eten ging. Wat ik zocht in de koekjes, chips of karamelroomijs, was een gevoel van welkom zijn. Van mogen bestaan. Het gevoel dat ik iets verdiend had. Gezien worden, liefde, aandacht, erkenning. Maar wat ik mezelf gaf, was een leegte, schuldgevoel en frustratie. En een muffin boven mijn spijkerbroek. Dat was mijn patroon. Jarenlang.
Het getal op de weegschaal als geluksmaat
Ik heb gejojo’d. Hard. De keren dat ik snel afviel, kwam het altijd door externe motivatie: deelname aan een tv-programma, een bruiloft, een werksetting waar ik erbij wilde horen. Altijd die onbewuste overtuiging dat ik pas goed genoeg zou zijn als ik slank was. Als ik méér afviel dan een ander. Zodat ik kon roepen: “Zie mij eens, ik ben afgevallen!”
Maar hoe vaak ik ook afviel – mijn geluk steeg er niet structureel in mee. Want het getal op de weegschaal zegt níets over hoe je je vanbinnen voelt. Is dat bij jou wel zo? Dan is er werk te doen. Want 10 kilo lichter betekent niet automatisch 10 kilo gelukkiger.
Waarom gezondheid niet genoeg motivatie is
Ja, voor mijn gezondheid zou het goed zijn om wat buikvet kwijt te raken. Minder ontstekingen, minder rugpijn. Maar het lukte me niet om dat diepe ‘willen’ te voelen. Want stiekem ging het me niet om de gezondheid. Mijn eigen reden (en die van vele vrouwen in mijn praktijk) was: “ik wil gewoon leukere kleding kunnen dragen”. Maar daaronder zat ook weer iets groters. Gezien willen worden.
Zelfzorg vanuit zelfliefde? Klinkt mooi. Maar… hoe dan?
Mijn slogan is: zelfzorg vanuit zelfliefde. En daar geloof ik echt in. Maar als het over mezelf gaat? HOE DAN?!
De ommekeer begon tijdens de Beyond Breathwork Academy. Inzicht na inzicht viel. Ik leerde luisteren naar mijn lichaam. Niet alleen via meditatie of ademwerk, maar via het dagelijks leven. Wat voelde ik eigenlijk écht? Wat had ik nodig, buiten eten om? Welke honger zat er onder mijn honger?
Wat de borrelnootjes over mijn verlangens vertelden
In de module over het creëren van je ideale leven kwam steeds hetzelfde terug: rust en vrijheid. Als ik die ervoer – als ik de natuur in ging, mijn creativiteit liet stromen, met cliënten werkte, écht leefde – had ik geen behoefte aan snaaien. Ik snoepte nauwelijks. Geen drang, geen rebellie. Het kwartje viel: ik vulde een andere leegte dan mijn maag.
Waarom ik toch weer viel voor het stiekeme eten
En toch… bleef er iets knagen. Die drang naar stiekem eten, die rebel in mij, die fluisterde nog vaak. “IK DOE WAT IK WIL!” riep ze, en pakte de chips. Maar na afloop voelde ik me niet vrij, maar gevangen. Gevangen in een oud patroon. Mijn onderbewuste was me wéér te slim af. Weer deed ik het ‘fout’.
Toen kwam Geneen Roth… en alles landde
Het boek “Vrouwen, eten en God” van Geneen Roth bracht helderheid. Niet toevallig aanbevolen door Hiske – de moeder van de BBA.
Roth legt haarscherp bloot dat eten zelden over eten gaat. Dat het getal op de weegschaal een afleiding is van het échte werk dat je te doen hebt. Je kunt diëten wat je wilt, maar als je niet de onderliggende overtuigingen aanpakt, blijf je in hetzelfde cirkeltje draaien. Of zoals Hiske zegt, je kunt nog zoveel glitter over je shit strooien (met de nieuwste dieet-hype, met Ozempic of een maagverkleining), het blijft stinken als je het niet opruimt. Je blijft je namelijk focussen op je gewicht, maakt dát je probleem en je negeert de echte onderliggende shit.
Je wilt geen ijs met karamel. Je wilt een leven dat voelt als ijs met karamel.
Wat ik zo prachtig vond in het boek – en zo confronterend – was de passage waarin Roth schrijft:
“Je wilt helemaal geen roomijs met karamel eten, je wilt dat je leven is als roomijs met karamel.”
BAM. Dát was het. Ik wilde geen borrelnootjes. Ik wilde Geliefd en Gezien worden. Vrijheid. Leven. Regie nemen.(je leest de hele passage in de alleszeggende pagina onderaan dit artikel)
Wat ik leerde – en wat jij ook kunt gaan doen
Vanuit het boek, maar zeker ook vanuit de Beyond Breathwork Academy, begon ik te oefenen. Niet met lijnen, maar met luisteren. Naar mijn lichaam. Naar mijn diepere honger. Naar wat er onder het eetgedrag zat. En dit zijn de belangrijkste lessen;
- Train je felt sense. Wat voel je, waar in je lijf, hoe beweegt het, hoe zwaar of licht is het? Geef het aandacht, kleur het in. Maak er contact mee, voordat je contact maakt met de voorraadkast.
- Voel je echte honger. Niet de trek omdat het ‘mag’ of omdat je vindt dat je het verdiend hebt. Maar: wat wil je lichaam écht? En als je eet, eet dan. Met aandacht. Liefst niet alleen (denk desnoods aan je imaginaire vriendin die liefdevol tegenover je zit).
- Stop als je verzadigd bent. Niet als je bord leeg is, maar als je lijf “genoeg” zegt. Je lichaam liegt namelijk niet. NOOIT
- Onderzoek je triggers. Wil je eten omdat je gezelschap mist? Omdat je troost zoekt? Omdat je moe bent? Omdat je het gevoel hebt dat niemand je ziet? Geef die behoefte dan wat het echt nodig heeft.
- Wees eerlijk over je overtuigingen. Denk je dat slank zijn je waarde verhoogt? Dat dun gelijkstaat aan geluk? Spoiler: dat is marketing, geen waarheid.
- Zoek andere manieren om vrijheid te vieren. Voor mij was het lang: “IK DOE WAT IK WIL = chips.” Nu is het vaker: ik schrijf, ik dans, ik adem, ik wandel. Dat voelt pas vrij.
- Weet je niet zomaar het antwoord op deze vragen? Begin met voelen, begin met verbinden met je lichaam, boek eens een ademsessie, lees het boek en stap in de volgende editie van de BBA!
En nee, ik ben nog niet “klaar”. Dit is geen “voor” en “na” verhaal met een magisch eindgewicht. Dit is een proces. Een ontdekkingstocht terug naar mezelf. Naar de kern, onder al die lagen van moeten, van aanpassen, van verlangen naar bevestiging.
Ondertussen val ik af, zomaar…. omdat ik beter luister en de échte honger bevredig. Ik voel me VRIJ!
Zelfzorg vanuit zelfliefde klinkt prachtig op papier
En ik geloof er ook echt in – maar ik weet ook hoe lastig het is om dat in je eigen systeem te krijgen. Dat je lijf je niets wil afnemen, maar je juist iets wil vertellen. Dat die eetdrang geen vijand is, maar een gids. Een richtingaanwijzer. En dat, als je goed luistert, je ineens hoort wat je eigenlijk allang wist: je bent al goed zoals je bent.
En dáár zit de echte verzadiging. De rust. De ruimte. De liefde voor jezelf
Dus ja, ik raad het boek aan. Maar vooral raad ik je aan om stil te worden. Te luisteren. Naar je lichaam. Naar je onderbewuste. Naar je honger – en naar wat eronder ligt. Want misschien, héél misschien, is dat wat je zoekt, dichterbij dan je denkt.
